Το ΝΕΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ θέλει ανατροπή στην σκέψη και στην πράξη

Όσο αποκρυσταλλώνεται η κατάσταση μετά από την κυβερνητική ευφορία που ακολούθησε το νέο μνημόνιο (που είναι συνέχεια του Μεσοπρόθεσμου, που ήταν συνέχεια του πρώτου Μνημονίου), τόσο περισσότερο ο κάθε Έλληνας πολίτης συνειδητοποιεί ότι η χώρα του υποχρεώνεται σε αναγκαστική προσγείωση στην σκληρή πραγματικότητα.

Γράφει ο Παναγιώτης Κοκκόρης

Εκείνο επίσης που διαπιστώνει κανείς είναι ότι δυστυχώς επιβεβαιώνονται όσοι –μεταξύ αυτών και ο γράφων- υποστήριζαν ότι ο γαλλογερμανικός άξονας, αλλά και οι υπόλοιπες χώρες της ΕΕ, θα «χαλιναγωγούσαν» την ελληνική κρίση κατά τις δικές τους ανάγκες χρησιμοποιώντας κατά το δοκούν το εργαλείο του χρόνου.


Αναπόφευκτα η θεομηνία των νέων μέτρων έρχεται να σαρώσει την χαμηλή, αλλά και την μεσαία τάξη στους μισθούς, στις συντάξεις και στο φορολογικό. Περιλαμβάνει βίαιες αποκρατικοποιήσεις, που προϋποθέτουν χιλιάδες απολύσεις στον δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα, αλλά αποτελούν και τον προάγγελο κοινωνικών αναταραχών.


Οι συγκεκριμένες «μεταρρυθμίσεις», όπως δρομολογούνται από την κυβέρνηση στερούνται παντελώς της πολιτικής ηθικής, διότι ενώ παλαιότερα τα κριτήρια ήταν αφενός τα έσοδα και αφετέρου το συμφέρον του καταναλωτή, σήμερα το κριτήριο είναι μόνο ένα: η αύξηση των εσόδων ώστε να ικανοποιήσει τους… δανειστές μας. Κατά τραγική ειρωνεία, τα μοναδικά bonus που διασώζονται είναι όσα αφορούν τα μέλη της αρμόδιας επιτροπής προκειμένου να προχωρήσουν σε μαζικές αποκρατικοποιήσεις και να πετύχουν τους στόχους της «τρόϊκας». Υπάρχει κανείς που να αμφιβάλλει, δεδομένης της ανάγκης και της συγκυρίας, ότι οι Δημόσιες Επιχειρήσεις θα πουληθούν κυριολεκτικά για ένα κομμάτι ψωμί;


Το χειρότερο είναι ότι όλα τα μέτρα φαίνεται ότι έχουν τον ίδιο σκοπό: το κράτος δεν κάνει τίποτε άλλο, παρά να επιχειρεί να μαζέψει επιπλέον έσοδα, χωρίς να ενδιαφέρεται για την προοπτική της ανάπτυξης. Το ακόμη χειρότερο είναι ότι ακόμη κι αν υπάρξει αναπτυξιακός ορίζοντας, το πιθανότερο είναι η περιορισμένη «πίτα» να ελέγχεται αυστηρά από τους ευρωκράτες και να ενισχύσει ουσιαστικά την ολιγαρχία του πλούτου στη χώρα στερώντας ευκαιρίες και δυνατότητες στους πολλούς.


Το «τσουνάμι» των μέτρων και των εισφορών που καλούνται να αντιμετωπίσουν από τον ερχόμενο Σεπτέμβριο οι Έλληνες πολίτες είναι πέρα και έξω από κάθε φαντασία: εισφορά αλληλεγγύης, έκτακτη εισφορά, τέλος επιτηδεύματος, φορολογία στα ακίνητα, ειδικός ετήσιος φόρος πολυτελείας στα αυτοκίνητα, αύξηση συντελεστή ΦΠΑ, κατάργηση ή ψαλίδισμα βασικών φοροαπαλλαγών, όπως για τόκους στεγαστικών δανείων και υποχρεωτικές εισφορές στα ασφαλιστικά ταμεία, αύξηση των τεκμηρίων διαβίωσης και των τελών κυκλοφορίας, εξίσωση των τιμών του πετρελαίου θέρμανσης και κίνησης.


Ιδιαίτερα όσον αφορά το φορολογικό σύστημα που κακοποιήθηκε από όλες τις κυβερνήσεις των τελευταίων ετών, είναι κοινός τόπος ότι ακόμη και υπό αυτές τις συνθήκες θα μπορούσε να αποτελέσει την πλατφόρμα για κοινωνικές αλλαγές. Αντ’ αυτού ακούσαμε λόγια, αλλά δεν είδαμε πράξεις. Ο νέος υπουργός Οικονομικών Ευάγγελος Βενιζέλος, μίλησε για απλοποίηση του φορολογικού συστήματος, αλλά ελπίζουμε ότι δεν θα επαναλάβει τα λάθη του προκατόχου του Γιώργου Παπακωνσταντίνου.


Επειδή γίνεται λόγος συχνά για τη γραφειοκρατία και την οκνηρία της Δημόσιας Διοίκησης, έχει σημασία να επισημάνουμε ότι στην πραγματικότητα τα δύο παραπάνω δεινά αναπαράγονται και συχνά αυξάνονται εξαιτίας της ανεπάρκειας του πολιτικού συστήματος. Είναι χαρακτηριστικό ότι στη διάρκεια της θητείας του ο κ. Παπακωνσταντίνου υπέγραψε συνολικά έντεκα (11) νομοσχέδια τα οποία περιέχουν 1.950 σελίδες νέων αλλαγών και ρυθμίσεων. Στην πραγματικότητα ο μέσος δημόσιος υπάλληλος είναι έρμαιο του συστήματος: Eίναι ανθρωπίνως αδύνατο να προλάβει να διαβάσει και να κατανοήσει επαρκώς τόσο μεγάλο όγκο κανονισμών. Επειδή τις περισσότερες φορές δεν προλαβαίνει να κατανοήσει τις αλλαγές, εφαρμόζει κατά γράμμα το νόμο αγνοώντας την ιδιαιτερότητα των περιπτώσεων και μη ρισκάροντας να τον ερμηνεύσει διαφορετικά.


Για παράδειγμα το νέο μέτρο της προσωποκράτησης για τα χρέη προς το Δημόσιο όταν υπερβαίνουν τα 5.000 ευρώ. Ο νέος υπουργός μπορεί να διαβεβαίωσε ότι η αυτόφωρη διαδικασία θα ξεκινήσει από τους μεγαλοοφειλέτες, ωστόσο αν δεν υπάρξει έγγραφη διευκρίνιση ή τροποποίηση του νόμου, είναι βέβαιο ότι οι αρμόδιοι υπάλληλοι θα ξεκινήσουν χωρίς διακρίσεις τις διαδικασίες. Αυτό όμως θα εντείνει την κοινωνική αδικία, καθώς είναι αυτονόητο ότι οι «μεγαλοοφειλέτες» έχουν μεγαλύτερες άμυνες και ισχυρά νομικά εργαλεία σε αντίθεση με τους «μικροοφειλέτες» που είναι απολύτως εκτεθειμένοι στο νέο μέτρο. Ποιος ευθύνεται συνεπώς περισσότερο για τη διαιώνιση της γραφειοκρατείας, ο υπουργός ή ο υπάλληλος;


Ως εκ τούτου η διαρκής εκπαίδευση και η διδαχή μιας διαφορετικής νοοτροπίας στους δημόσιους υπαλλήλους αποτελεί μονόδρομο για να περιοριστεί η γραφειοκρατία, αλλά και για να γίνει στην πράξη δικαιότερος ο νόμος. Δεδομένου ότι το νέο μνημόνιο, δίνει την ευκαιρία της «ουδέτερης μεταβολής» δηλαδή την ευελιξία να εφαρμοστούν φοροαπαλλαγές αρκεί τα έσοδα που θα απουσιάσουν, να προκύψουν ρεαλιστικά από αλλού, η «ομπρέλα» μιας σοσιαλιστικής κυβέρνησης που σέβεται να εαυτό της, θα έπρεπε να πέφτει πάνω στους οικονομικά αδύναμους, χαμηλόμισθους και χαμηλοσυνταξιούχους. Αντ’ αυτού είδαμε αυτές τις κατηγορίες να αποτελούν για άλλη μια φορά το εύκολο θήραμα του φορολογικού συστήματος το οποίο είτε το χαρακτηρίσουμε πολύπλοκο, είτε «απλοποιημένο» εξακολουθεί να βασανίζει και να ταλαιπωρεί τους Έλληνες πολίτες.


Σε μία εποχή πολιτικής κρίσης όπως αυτή που βιώνουμε οφείλουμε να βαδίσουμε μπροστά και να ανατρέψουμε τα δεδομένα. Θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι πέρασε η εποχή «των δήθεν και των έτσι…» που ασχολούνταν με την πολιτική χωρίς να έχουν κάνει στη ζωή τους, ούτε ένα μεροκάματο… Λύσεις υπάρχουν, απλώς χρειαζόμαστε ανθρώπους που να υπηρετούν την ουσία και να φέρνουν αποτέλεσμα. Έχουμε ανάγκη όσο ποτέ, από πολιτικούς ταγούς με όραμα, γνώση και εμπειρία. 

www.psema.gr - Πηγή: