Η Ευρώπη ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ένα νέο ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ Συμβόλαιο

Η κλιμάκωση τριτοκοσμικών φαινομένων στην Ευρώπη (ανεργία, δραματική αύξηση του αριθμού των πολιτών που ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας) αποτελεί μία κοσμογονία για το ευρωπαϊκό γίγνεσθαι. Συνιστά μία επικίνδυνη κοινωνικά και πολιτικά επιλογή, απειλεί το βαθμό νομιμοποίησης της ενοποιητικής διαδικασίας και θέτει οντολογικά ερωτήματα όσον αφορά θεμελιώδεις κανονιστικές έννοιες όπως αλληλεγγύη και συνοχή. 

Γράφει (μόνο για το psema.gr) 

o Γιώργος Βοσκόπουλος, Επίκουρος Καθηγητής, 

Τμήμα Διεθνών & Ευρωπαϊκών Σπουδών, Πανεπιστήμιο Μακεδονίας

Επί δεκαετίες η διαδικασία ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης προσέφερε στις ευρωπαϊκές συλλογικότητες απτά και αδιαμφισβήτητα πλεονεκτήματα σε επίπεδο κοινωνικού κράτους, πρόνοιας, δικαιωμάτων των εργαζομένων και κυρίως ευημερίας. Αυτά αποτέλεσαν συγκριτικά στρατηγικά οφέλη που υπερκάλυψαν το δημοκρατικό έλλειμμα λειτουργίας του ευρωπαϊκού θεσμικού οικοδομήματος. Ήταν αποτέλεσμα, μεταξύ άλλων, ενός δημιουργικού, υπερβατικού ιδεαλισμού που μέσω πρακτικών θεσμοθέτησης δημιούργησε συνθήκες διάχυσης του πλούτου, αφού οι εταίροι μας προσέφεραν τα μέγιστα στην ενίσχυση των λιγότερο ανεπτυγμένων κρατών μελών.

Το πέρασμα από το ιδεαλιστικό στάδιο σε αυτό της αποσπασματικής διαχείρισης της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης σηματοδοτεί μία νεωτερική μορφή διακυβέρνησης. Η μεταβολή αυτή επισημαίνεται υπό το βάρος της επιβολής ενός θεσμικού δογματισμού, τα αποτελέσματα του οποίου αποδομούν εθνικά πολιτικά συστήματα και δημιουργούν συνθήκες κοινωνικών αναταράξεων.

Η κλιμάκωση τριτοκοσμικών φαινομένων στην Ευρώπη (ανεργία, δραματική αύξηση του αριθμού των πολιτών που ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας) αποτελεί μία κοσμογονία για το ευρωπαϊκό γίγνεσθαι. Συνιστά μία επικίνδυνη κοινωνικά και πολιτικά επιλογή, απειλεί το βαθμό νομιμοποίησης της ενοποιητικής διαδικασίας και θέτει οντολογικά ερωτήματα όσον αφορά θεμελιώδεις κανονιστικές έννοιες όπως αλληλεγγύη και συνοχή.

Η λήψη μέτρων εξορθολογισμού του πλαισίου διαχείρισης ζητημάτων που άπτονται της δημόσιας σφαίρας είναι επιβεβλημένη. Ωστόσο η ανελαστική επιβολή ομογενοποιημένων κανόνων (Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας) σε ένα ανομοιογενές σύνολο κρατών με ετερογενή δυναμική ανάπτυξης απειλεί να εγκαθιδρύσει ένα πλαίσιο θεσμοθετημένου πειθαναγκασμού των λιγότερο ισχυρών και να δημιουργήσει το πρωτόπλασμα ενός θεσμικού ηγεμονισμού. Η οικονομική ισχύς μεταφράζεται σε πολιτική ισχύ και συνεπώς ικανότητα δρομολόγησης «λύσεων» με βάση εθνικά συμφέροντα. Ο τεχνοκρατικός και διαχειριστικός αυταρχισμός σε συνθήκες αποδόμησης του κοινωνικού κράτους στερεί την Ένωση από πρωτογενή νομιμοποιητικά εργαλεία.

Η Ευρώπη οδηγήθηκε στο δρόμο της συνεργασίας και ολοκλήρωσης από σαφή πολιτικο-στρατηγικά κίνητρα και τον υποδόριο ιδεαλισμό των πρωτεργατών της και όχι από μονοδιάστατες τεχνοκρατικές αντιλήψεις. Είναι σαφές ότι πολλοί ευρωπαίοι ηγέτες, αγνοούν τις συνθήκες που κατέστησαν την Ένωση έναν μικρόκοσμο μίας διεθνούς κοινωνίας αλληλεγγύης που στήριξε τον μη προνομιούχο και δημιούργησε θεσμικές συνθήκες διάχυσης του πλούτου και όχι της φτώχειας.   

www.psema.gr