ΑΦΕΛΕΙΑ Η ΒΛΑΚΕΙΑ?

ΑΦΕΛΕΙΑ  Η ΒΛΑΚΕΙΑ?

ΠΡΟΧΕΙΡΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΙΔΙΟΤΕΛΕΙΑ ΠΑΝΤΩΣ ΣΙΓΟΥΡΑ!

Αν οι  ξενόφερτοι  ακαδημαϊκοί  των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων δίδασκαν ελληνική οικονομική ιστορία, σαν προϋπόθεση για την κατάκτηση της αναλυτικής μεθοδολογίας  ενός οικονομικά σκεπτόμενου επιστήμονα, αντί να παρασύρονται σε ατέρμονες  μαθηματικές και καθόλα εγκεφαλικές αναλύσεις,

αν  και οι  έλληνες πολιτικοί  διάβαζαν την σύνοψη της ελληνικής οικονομικής ιστορίας, πριν  βάλουν υποψηφιότητα, θα ήταν διαφορετικά τα πράγματα σήμερα, είμαι βέβαιος.

 Βιβλία χωρίς αναγνώστες , τουλάχιστον πολιτικούς , αποτελούν οι μελέτες των γνωστών και διεθνώς αποδεκτών ελλήνων καθηγητών Ανδρεάδη , Ζολώτα και Αγγελόπουλου, που αναφέρονται στο ελληνικό δημόσιο χρέος, καθώς και στους τρόπους αντιμετώπισής του, παρουσιάζοντας  τις πολιτικές παρεκτροπές και συνέπειες εξαιτίας  της πάντοτε στρεβλής οικονομικής διαδρομής  της ταραγμένης και διαχρονικά  υπερχρεωμένης αυτής  χώρας.

Αυτό αποδεικνύεται τουλάχιστον από την πολιτική ιστορία του τόπου μας τα τελευταία 50 χρόνια, όπου οι πάντες σχεδόν διαδραμάτισαν στην πολιτική σκηνή  ένα ρόλο πλειοδοσίας παροχών, αγνοώντας  τις αναπτυξιακές δυνατότητες αλλά και τις δομές της κοινωνίας, με αύξουσα ροπή προς την κατάρρευση μετά το 1984.

Χρειάζεται επιστημονική φαντασία από τους ευκόλως  λαλούντες  προς πολίτες , για να πεισθεί ένας εγγράμματος, ότι αιτία κάθε κατάρρευσης  αποτελεί η μεθοδική και συστηματική διαχρονικά κακή διαχείριση και εκτίμηση των οικονομικών δεδομένων που στρεβλώνει την παραγωγική διαδικασία και δημιουργεί δομικά χρέη.

Το ελληνικό δημόσιο χρέος σαφώς δεν αποτελεί πρόσφατη εκτροπή της δημοσιονομικής πολιτικής. Μόνο πολίτες ιδιαίτερα χαμηλής διανόησης μπορούν να το αντιληφθούν έτσι.

Και αν έτσι σερβίρεται, είναι γιατί αυτή η επιχειρηματολογία αγγίζει ευκολότερα τις ψυχές των οπαδών της  σοσιαλγεννούς  προπαγάνδας.

Αντίθετα, προέρχεται από μια συστηματική πορεία αδρανούς αντιμετώπισης των αναγκαίων λύσεων, στον βωμό των πολιτικών επιλογών και των συνδικαλιστικών  παραλογισμών που στήριζαν την εξουσία.

Το χρέος δεν καταπολεμάται με πολιτικές φανφάρες και στομφώδεις  αφορισμούς, αλλά  αντιμετωπίζεται με πολιτικές . Θέλει όμως  και αρετή και τόλμη.

 Δυστυχώς αποτελεί κοινή συνείδηση ότι έχουν εκλείψει και τα δύο.

                                                                                    «Κοινός Νούς»